Afgelopen week heb ik een hele mooie (korte) documentaire gezien: Wat er achterblijft van van Loes Janssen. Over het opruimen en leeghalen van je ouderlijk huis. Er wordt mooi en kwetsbaar in beeld gebracht hoe er moeilijke keuzes gemaakt moeten worden, wanneer je een ouderlijk huis leegruimt. Maar je ziet ook heel goed, hoe ze als drie zussen moeten samenwerken. Mooi!
Nieuwe start
Toen mijn ouders 16 jaar geleden naar Brazilië emigreerden, hebben we met zijn allen ons ouderlijk huis leeggehaald. Mijn ouders leven gelukkig nog, maar ik moet daarbij toch vaak denken aan het boekje ‘Opruimen voor je doodgaat‘. Want, ze kozen er voor om de keuzes met ons samen te maken over wat er blijft en waar we afscheid van konden nemen. En hoe mijn ouders dat hebben aangepakt, zal ik ze altijd heel dankbaar voor zijn. We maakten daar ook deze leuke podcast aflevering over bij de Opruimbesties.
Mijn familie
Ik heb 1 zus en die is 15 maanden ouder dan ik. We deden vroeger alles samen, dus ook spelen met onze Barbies. Het uitzoeken hiervan was zo leuk. Om na al die jaren die mooi spulletjes weer in mijn handen te hebben, was goud. Als ik nu naar de foto hieronder kijk, kan ik bijna nog ruiken hoe zoet die meubeltjes naar vanille roken. Heerlijke herinnering. Op de achtergrond rechts, zie je mijn moeder, die volop aan het genieten is van onze gesprekken en het doorzoeken van al die herinneringen.
Het Poppenhuis der Poppenhuizen
Toen we dit deden, had ik nog geen concrete kinderwens en ik had toen weinig ruimte in mijn eigen huis, dus heb ik alles wat je hieronder ziet weggedaan. Soms doet dat nog wel eens pijn. En dan moet ik vooral aan mijn poppenhuis denken. Mijn vader heeft voor ons allebei namelijk een poppenhuis gebouwd. Ik kon alleen bij de hoge zolderkamer, als ik op een krukje ging staan, zo hoog was het poppenhuis. Eronder had hij garages gemaakt en mijn moeder had zelfs alle gordijnen en kussentjes gemaakt.
Een super project, als ik er nu over nadenk. Zeker omdat zij ook gewoon allebei werkten en druk waren. Jaren heb ik plezier van dat poppenhuis gehad, geweldige herinneringen. En toen we die twee poppenhuizen tegenkwamen bij het uitruimen, heb ik nog even getwijfeld. Maar, ik kon op dat moment me gewoon niet voorstellen dat het ooit nog van pas zou komen. Dus, heb ik het weggedaan, mijn zus ook.
Spijt?
Nu, ik zelf drie kids heb die graag met poppetjes spelen, had het schitterend van pas gekomen. Maar, ik weet ook dat ik toen een beslissing heb genomen, die toen bij mij paste. En de herinnering aan het poppenhuis, heb ik niet weggegooid. Sterker nog; in mijn gedachte wordt het alleen maar mooier en groter.
Kijkend naar deze foto en terugdenkend aan deze mooie herinnering, ben ik zo dankbaar voor de mooie herinneringen en de manier waarop mijn ouders ons altijd hebben meegenomen in het maken van beslissingen over de spullen.
Liefs, Eva.